Z dziejów Mesznej

Meszna została założona przez Jerzego Warszyckiego, kasztelana łęczyckiego, syna Michała wojewody sandomierskiego. W roku 1712 po śmierci Domiceli Zofii Wierzbowskiej, Klucz Łodygowski odziedziczył Jerzy Warszycki – kasztelan łęczycki. Na tym miejscu, w owym czasie założył Meszną był Zwierzyniec pański i było siedem zagród na tym miejscu.
Od Magury spływał Dziadowski Potok, ale od roku 1712 potok ten został nazwany przez Warszyckiego „Potokiem Meszniańskim” Meszna swoją nazwę wywodzi od mchu: mech, meszyna, były to nieurodzaje pola, mokradła mchem obrośnięte. Dolna częśc wsi to są Bory Wilkowskie i Łodygowskie zwane Duminum, gdzie odbywały się słynne sądy nad chłopami i tak zwane „garbowanie” za przewinienia, tu „garbowano” skórę, po którym to zabiegu trzeba się było prędko do pogrzebu gotować. Bory zwłaszcza Wilkowskie były terenem bagnistym, niewiele było tu miejsca pod budowę domów, a same rozlewiska z powalonymi do nich drzewami. Sterczące wśród bagien kępy w późniejszym czasie służyły jako miejsca pod budowę zagród. Dziś jeszcze przyglądając się rozmieszczeniu poszczególnych starych zagród wieśniaczych można zauważyć, że prawie każdy budynek stoi na pewnym wzniesieniu a dookoła nizina (dawniej bagna) i wokół same chodniczki, potoczki, którymi ściekała woda.

Pierwszym osadnikiem w Borze Wilkowskim był niejaki Maj, osadnik służbowy który miał za zadanie pobieranie opłat za przejazd furmanek pomiędzy Szczyrkiem, Buczkowicami i Bielskiem. Chata jego mieściła się tam gdzie zamieszkują Łukaszkowie (Łukasz), tam też był Nr 1 Boru Wilkowskiego. Furmani ze Szczyrku, Buczkowic i innych okolicznych wiosek, którym sprzykrzyła się opłata za każdorazowy przejazd do miasta, zaczęli objeżdżać myto i droga okrężną koło karczmy Pana Huczka, zagród Otrząska i Smołków wyjeżdżać na drogę poza mytem, gdzieś na dole Bystrzyńskim. Niedługo jednak to trwało, dowiaduje się o tym zarząd na dworze wilkowskim i nasadza nowego myciarza w połowie drogi, tam gdzie mieszkają Sromkowie i tam tez powstaje Nr 2 Boru Wilkowskiego. Osadnik ten pochodził z Wilkowic, był to żołnierz z armii Napoleona, ogromny zawalidroga, na współ rozbójnik, z ogromną szramą na twarzy, zwany od tego Szramkiem po chłopsku. W międzyczasie zostaje założone w Borze Wilkowskim trzecie myto, bo wieśniacy objeżdżali dwa poprzednie prosto z Buczkowic i Rybarzowic jadąc ku Wilkowicom. Tam gdzie dzisiaj mieszka Kufel powstała chata Nr 3 w Borze Wilkowskim – trzecie myto. Wkrótce zostaje zniesiona pańszczyzna i myto też, a wioska rozwija się i zaludnia coraz bardziej dzięki rozwijającemu się przemysłowi Bielska i Białej. Mieszkańcy nie mogąc wyżyć na nieurodzajnej ziemi, szli na zarobek do fabryk. Ludność Mesznej i Borów ubierała się do tej pory wyłącznie w samodziały. Każda gosposia starała się jak najlepiej opanować przędzenie lnu i wełny i mieć jak najwięcej przędzy lnianej lub wełnianej w zapasie. Za obuwie służyły kierpce i było kilku specjalistów którzy szyli. Tkaczem był niejaki Damek, a mieszkał tam gdzie Śpiewocka w Borze Łodygowickim. W miejscu gdzie mieszkają Wawrzutowie u „Barki” była Leśniczówka Domini Łodygowskiej na te tereny, tam też były stajnie na konie wierzchowe i pojazdowe do dyliżansów, wózkowe na powozy różnego rodzaju. Nieraz liczne towarzystwo panów i okolicznej szlachty tu przyjeżdżało i brało udział w polowaniach.

Herb Mesznej

Herbem Mesznej jest Jeleń przeskakujący „Dziadowski Potok” – na starych dokumentach widnieje ta pieczęć. Historia tego znaku jest dość ciekawa. Podobno pan Łodygowski kazał złapać najpiękniejszego jelenia w naszych lasach i ofiarował go jakiejś damie w dworu spod Lwowa, która tu przebywała na jego zaproszenie na wielkie polowanie. Potem został wypuszczony na wolność w lasach koło Lwowa. Jakież było zdziwienie tutejszego gajowego i pana Warszyckiego , kiedy na czwarty dzień Jeleń pojawił się koło leśniczówki, słaniając się na nogach i pomimo opieki i różnych zabiegów, za parę godzin zdechł. Pan Łodygowski tak się tym przejął, że kazał na pieczęci Mesznej postawić Jelenia, który to ten znak był do 1935 roku (gdy powstała gmina zbiorowa).
Dawny Herb MesznejDawny Herb Mesznej

Ostatnimi wójtami Mesznej byli: Wala, Urban, Jan Więzik, Michał Gębala, Józef Grygiel, Trzopek.

Meszna ma powierzchnię 261 ha. Do roku 1990 ludność Mesznej wynosiła 1689 mieszkańców.

Przysiółki

Przysiółki – Łąki na terenie Mesznej zwią się:

Laszczaki, Do Jamy, Gębale, Nadmeszna, Waliczki, Meszynka, Młaka, Jarganka, Pisarka, Bór, Łąka Kępyska, Mnożnica, Kocórowa Grapa, Chodnik Meszniański, Na Pastwiska i inne.

Zebrał i opisał Jan Halama kronikarz Beskidzki.